- Poważna powódź, która miała miejsce na początku tego roku w indonezyjskiej prowincji Riau, spowodowała długotrwałe zakłócenia w ruchu, które dotknęły tysiące osób.
- Jeden z czołowych ekspertów w dziedzinie hydrologii torfu z Riau powiedział Mongabay, że degradacja bogatych w węgiel torfowisk w prowincji zwiększa ryzyko katastrofalnych powodzi ze względu na zmniejszony drenaż.
- Indonezyjska Agencja Renaturyzacji Torfowisk podała, że podjęła działania mające na celu przywrócenie 223 258 hektarów (551 683 akrów) węgla w Ria do końca 2023 r., chociaż duże obszary wymagające pilnych prac rekultywacyjnych są niedostępne, ponieważ znajdują się na koncesjach na prywatne plantacje.
BEKANBARU, Indonezja — Gdy zbliżał się Nowy Rok, godzinę jazdy samochodem od miasta Bekanbaru na indonezyjskiej wyspie Sumatra, ruch uliczny zatrzymywał się stopniowo, a potem nagle. W ciągu kilku minut główna autostrada łącząca wschodnie i zachodnie wybrzeża wyspy zamieniła się w mętną rzekę.
„Problem jest złożony” – stwierdziła Sigit Sutigno, hydrolog torfowisk na Uniwersytecie Riau. „Powodzie będą częstsze, ich skutki będą szersze, a czas ich trwania będzie dłuższy”.
W dużej części indonezyjskiej prowincji Riau motocykliści zapinali przezroczyste poncza pod sklepami, podczas gdy małe dzieci wyglądały przez okna samochodów, nieświadome ogona jadącego dziesięć kilometrów za nimi.
Sigit powiedział, że spodziewa się pogorszenia ekstremalnych warunków, takich jak noworoczne powodzie w Ria, nawet bez pogorszenia wzorców opadów spowodowanych zmianami klimatycznymi, które często powodują ekstremalne zjawiska pogodowe na Sumatrze.
Tysiące osób zostało uwikłanych w sylwestrowy chaos w Riya, który Sikit obwinia za degradację największego torfowiska Indonezji.
Prowincja ta, obejmująca większość wybrzeża Cieśniny Malakka na Sumatrze, posiada największy obszar torfowisk o dużej gęstości węgla w całej Indonezji. W całym kraju znajduje się około jednej trzeciej światowego torfu tropikalnego, który gromadzi się przez tysiące lat w wyniku niepełnego rozkładu roślin w zanurzonych bagnach.
Według IUCN torfy zajmują około 3% powierzchni świata, ale te ciemne torfowiska magazynują więcej węgla niż jakakolwiek inna roślinność.
W latach 80. firmy zaczęły wycinać kanały prowadzące na miliony hektarów zagłębi węglowych na Sumatrze i Borneo, aby odprowadzać wodę i umożliwić rolnictwo.
Jednak wysychanie torfowisk sprawia, że najbardziej bogate w węgiel ekosystemy Indonezji są bardziej podatne na szereg katastrof, takich jak pożary, powodzie i osunięcia ziemi.
Sigit monitoruje dziś stan tego delikatnego krajobrazu jako kierownik Centrum Doskonałości w zakresie Nauki i Technologii Torfu oraz Zarządzania Katastrofami na Uniwersytecie Riau. On i jego współpracownicy udokumentowali tempo osiadania gruntu wynoszące około 6 centymetrów (2,4 cala) rocznie w kilku miejscach, takich jak wioska Tanjong Leban w nadmorskim dystrykcie Bengalu.
Tam, powiedział, społeczności rolnicze zgłaszały, że w ich gospodarstwach kończą się torfowiska. Grubość warstwy torfu, która wcześniej wynosiła 8 m (26 stóp), obecnie wynosi tylko 2 m (6 stóp). Naukowcy ustawili paliki w 10 punktach wokół wioski i zmierzyli tempo osiadania.
Struktura torfu składa się z zagłębień, które normalnie są zalewane, gdy utrzymuje się poziom wód gruntowych. Jednakże w miarę wysychania torfowisk te przestrzenie nie są w stanie utrzymać otaczających je ładunków, co powoduje samoistne zapadnięcie się krajobrazu.
„Jesień w porze suchej to coś więcej niż pora deszczowa” – powiedział Sigit.
Proces ten pogarszają działania podważające warstwy wodonośne, takie jak fale upałów, wylesianie i przecinanie kanałów przez plantacje w celu odprowadzania wody.
W ostatnich latach lokalni wolontariusze oraz indonezyjska Agencja Rekonstrukcji Torfowisk i Mokradeł, znana pod indonezyjskim akronimem BRGM, pracowali nad powstrzymaniem wylewu wielu z tych kanałów – choć nie przyniosło to niewielkiej ulgi, powiedział Sigit.
„Nawet jeśli budowa stopnia na kanale będzie spełniać standardy, prace będą prowadzone w górnym i dolnym biegu rzeki” – dodał.
Zrozumienie zasięgu zanikania torfowisk na Rei jest skomplikowane ze względu na rozległe martwe punkty w danych. Na przykład Sigit i współpracownicy często nie mogą badać gruntów licencjonowanych firmom zajmującym się plantacjami.
„W przypadku firm trudno jest poprosić o pozwolenie” – powiedział.
Czas regeneracji
W 2015 r. prezydent Joko Widodo powołał BRGM – wyspecjalizowaną agencję pod jego bezpośrednim zwierzchnictwem, której zadaniem jest renaturyzacja torfowisk w kilku priorytetowych prowincjach. Obecny cel polega na przywróceniu do końca tego roku 1,2 miliona hektarów (3 milionów akrów) torfowisk.
Do końca 2023 r. dane Agencji Torfowej wykazały, że przywrócono 816 235 hektarów (około 2 milionów akrów) torfowisk, w tym 223 258 hektarów (551 683 akrów) w Ria.
„Według zeznań społeczności i władz lokalnych renaturyzacja torfu za pomocą BRGM zapobiegła pożarom lasów i gruntów na niektórych obszarach, które zdarzały się każdego roku” – powiedział Mongabay DD Wurjanto, administrator Agencji Torfu. Indonezja.
A Nowe badanie Opublikowano w maju Raporty naukowe Budowa 257 małych zapór kanałowych na powierzchni 4800 hektarów (11 900 akrów) na Sumatrze podniosła poziom wody i doprowadziła do spontanicznego wzrostu drzew.
Występują jednak problemy z dostępem do gruntów korporacyjnych i niektóre społeczności lokalne uprawiają drzewa plantacyjne na torfie.
„Intensywna świadomość i FPIC [free prior and informed consent] „Są one wymagane jako warunek wstępny renaturyzacji torfu, aby korzyści z renaturyzacji były trwałe” – stwierdził TD.
Noworoczne powodzie spowodowały problemy w ruchu między Riau a sąsiednimi prowincjami Jambi na ponad miesiąc, zakłócając jeden z najważniejszych szlaków łańcucha dostaw na Sumatrze.
„To skomplikowane – każde uderzenie powoduje nowe” – powiedział Sigit. „Czasami boję się opowiadać takie historie. Riau, jak to będzie wyglądać za 30 lat?
Obraz banera: Strażacy schładzają płonący węgiel drzewny na Sumatrze. Zdjęcie dzięki uprzejmości BPBD Riau.
Ta historia została opisana i po raz pierwszy opublikowana przez indonezyjski zespół Mongabay Tutaj na nas Indonezyjska witryna W dniu 12 maja 2024 r.
Wraz z nadejściem pory suchej mieszkańcy Sumatry mają nadzieję, że odbudowa torfu się opłaci.
Cytaty:
Hooijer, A., Vernimmen, R., Mulyadi, D., Triantomo, V., Hamdani, Lampela, M.,… Swarup, S. (2024). Korzyści z ponownego nawadniania torfowisk tropikalnych w celu ograniczenia erozji i ponownego zalesiania: wyniki próby renaturyzacji na dużą skalę. Raporty naukowe, 14(1), 10721. doi:10.1038/s41598-024-60462-3