GJIA: Twoje prace akademickie obszernie omawiają urbanistykę w Dżakarcie, od jej dualizmu społeczno-ekonomicznego po ostatnie lata przedmieścia. Stolica jest narażona na klęski żywiołowe ze względu na ogromną liczbę ludności. Czy może pan opisać zestaw warunków, które zmusiły rząd do przeniesienia stolicy Dżakarty do Nusantary we wschodnim Kalimantanie?
DR: Tak, istnieją mocne powody, dla których rząd powinien przenieść stolicę z Dżakarty. Opowiadałem się za tym transferem od 2006 roku. Sprawa była wówczas w pełnym toku. W Dżakarcie co roku pojawiają się powodzie, które z roku na rok stają się coraz poważniejsze. W ostatnich latach miasto borykało się również z poważnymi problemami związanymi z zanieczyszczeniem powietrza i zatorami komunikacyjnymi.
Wynika to z szybkiej urbanizacji. Wiele osób tam pojechało, bo w Dżakarcie jest wszystko. Problem leży w Indonezji, gdzie nie ma wystarczających zasobów, a rozwój jest zbyt skoncentrowany na Jawie. Wszystko uważa się za lepsze – szpitale, inne usługi. Ponadto rząd holenderski planował początkowo Dżakartę dla 500 000 mieszkańców. Teraz jest ich 10 milionów, a biorąc pod uwagę przedmieścia, jest to ponad 32 miliony. Kiedy Holendrzy budowali miasto, populacja była większa, niż planowali.
W latach 1990-2000 tempo wzrostu populacji Dżakarty było najszybsze w kraju. Jest to jedyne megaindonezyjskie miasto liczące ponad 10 milionów mieszkańców i główne miasto, które dominuje nie tylko pod względem liczby ludności, ale także koncentracji gospodarczej. Musimy szerzej rozprowadzić działania poza jednym, skoncentrowanym obszarem.
Jijia: Wyspa Jawa zamieszkuje 57% całkowitej populacji Indonezji i jest drugim co do wielkości obszarem metropolitalnym na świecie. Indonezja, składająca się z ponad 13 000 wysp, jest także domem dla ponad 200 grup etnicznych, posługujących się ponad 300 językami. Wyjątkowa różnorodność kraju wpływa na decyzje kierownicze. Jakie są implikacje przeniesienia przestrzeni politycznej i gospodarczej kraju do Nusantary? Jakie pułapki w zarządzaniu możesz napotkać po drodze?
DR: Nie chodzi tu tylko o problemy środowiskowe i demograficzne Dżakarty; Chodzi o Indonezję jako naród. Od czasu uzyskania niepodległości w 1945 r. największy rozwój nastąpił na wyspie Jawa. Ideą obecnego wyboru lokalizacji jest uczynienie Indonezji centrum, a nie Jawy. Nusantara położona jest albo po zachodniej stronie Indonezji (tj. Sumatra), albo po wschodniej stronie Indonezji (tj. Papua), ale w Kalimantanie – stosunkowo pośrodku.
Wszyscy urbaniści sceptycznie podchodzą do budowania miasta od zera. Musimy zdecydować, kto tam pojedzie. Jest to oczywiście inicjatywa rządowa, w ramach której planuje się relokację około 16 000 urzędników służby cywilnej z Dżakarty. Jeśli chodzi o skalę tego projektu, jak wspomniałeś, są to miliardy dolarów. Rząd powinien zagwarantować finansowanie, aby zapobiec zatrzymaniu lub zawieszeniu projektu. Jestem sceptyczny co do zdolności rządu do zapewnienia dalszego finansowania, ponieważ na kontynuację tego projektu składa się wiele czynników. W końcu jest to największy i najdroższy projekt w historii Indonezji.
W ciągu ostatnich kilku miesięcy widziałem ożywienie w działaniach związanych z transferem kapitału. Próbują załatwić sprawę, zanim prezydent Joko Widodo, który chciał otworzyć tę nową stolicę podczas Dnia Niepodległości Indonezji, ustąpi. Widzisz, były okresy, kiedy prezydent próbował zakończyć program. Z powodu tego okresu wszystko, łącznie z przepisami regulującymi to nowe miasto, jest pilne i pilne.
GJIA: Prezydent Joko Widodo, a Konferencja W czerwcu ubiegłego roku w Singapurze stwierdzono, że inwestycja w nową stolicę, Nusantarę, to „złota szansa”. Ambitny plan ma cenę 32 miliardów dolarów. Twój Wywiad z New York Timesazwrócił Pan uwagę, że stolica nie została „zbudowana tylko dla Indonezyjczyków”, ale „zbudowana dla świata”. Co ta motywacja do relokacji ujawnia w kontekście ambicji administracyjnych i dyplomatycznych Widodo?
DR: Śledzę Joko Widodo odkąd był burmistrzem. W 2005 roku był specjalistą w negocjowaniu przeniesienia sprzedawców ulicznych na targ. Jego podejścia nie charakteryzuje tarcie czy siła, ale dialog i zaangażowanie ze społeczeństwem. W tym przypadku jego cierpliwość i otwartość uosabiały proces demokratyczny w indonezyjskiej polityce.
W przypadku tego projektu jest inaczej. Ustawa trafiła do Izby Reprezentantów 7 grudnia 2021 r. i została zatwierdzona 15 lutego 2022 r. Tym razem [mere] Proces prawa. Niewiele było czasu na debatę na temat najdroższego projektu w historii Indonezji. Za mało konsultacji społecznych, za mało badań, aby to potwierdzić. Wydaje się, że prezydent Joko Widodo poprzez ten transfer kapitałowy stara się podtrzymać swoje dziedzictwo. Wszystko powinno być szybkie i szybkie.
Co ciekawe, prezydent Joko Widodo skutecznie poradził sobie z negocjacjami i ustaleniami politycznymi, więc tylko jedna partia polityczna odrzuciła projekt ustawy. Wszystkie pozostałe zostały zatwierdzone. Ponieważ jednak nie ma czasu na dogłębne przemyślenie, proces jest pilny i musimy wdrożyć ustawę. W mojej ocenie nie ma możliwości wycofania tej ustawy. Przejdźmy do realizacji.
Pytanie nie brzmi, czy ten kapitałowy projekt będzie kontynuowany. Odpowiedź: Tak, stolica pozostanie, ponieważ prawo już istnieje, a nowy prezydent będzie je egzekwował. Pytanie brzmi, jak szybko i jakie podejście wdroży nowy lider. Czy będzie się to różnić od tego, co robił do tej pory Prezydent Widodo? Z wywiadów Prabowo Subianto wynika, że chce on kontynuować dziedzictwo prezydenta Joko Widodo.
GJIA: Transfer kapitału z Indonezji z pewnością nie jest anomalią we współczesnym procesie budowania narodu. W ciągu ostatniego stulecia kraje takie jak Nigeria i Brazylia przenosiły stolice ze względów społecznych, klimatycznych lub bezpieczeństwa, choć z różnym skutkiem. Egipt przeniósł swoją siedzibę rządu z Kairu na obrzeża miasta. Pomimo blasku, jaki otacza nowa stolica, mieszkańcy Jawy nadal nękają problemy humanitarne – powodzie, zatory komunikacyjne i przeludnienie. Gdzie widzisz przyszłość Dżakarty? Jakie działania powinien podjąć rząd, aby zapewnić dobrobyt obywatelom?
DR: W dłuższej perspektywie można zmniejszyć obciążenie Dżakarty. Administracja prognozuje, że do 2045 r. nowa stolica będzie liczyła 1,9 miliona mieszkańców. Ale to będzie kolejne 20 lat. W perspektywie krótkoterminowej nie nastąpi żadna zmiana w problemie przeludnienia nękającym Dżakartę.
Jeśli chodzi o powodzie, Dżakarta musi współpracować z okolicznymi obszarami, aby skutecznie stawić czoła wyzwaniu. Mogą zapobiec przekształcaniu terenów zielonych w obszary zurbanizowane. Przepisy przestrzenne nakazują wyznaczenie 30 procent obszarów miejskich jako obszarów zielonych, ale w Dżakarcie wciąż jest ich mniej niż 10%. Dzięki większej liczbie terenów zielonych miasto ma więcej miejsca na wodę. Rząd powinien podjąć bardziej skoordynowane wysiłki wszystkich sektorów, aby zmniejszyć poziom zanieczyszczenia powietrza w mieście i na jego przedmieściach.
…
Ten transkrypt został lekko zredagowany w celu zapewnienia przejrzystości i długości.
Wywiad przeprowadziła Sharon See.
Dr. Deton Rukmana jest profesorem i kierownikiem Katedry Planowania Społecznego i Regionalnego na Uniwersytecie Alabama A&M. Dzięki ośmioletniemu doświadczeniu jako urbanista w Indonezji koncentruje swoje badania na wyzwaniach związanych z urbanizacją, mieszkalnictwem, transportem i rozwojem w indonezyjskich miastach, ze szczególnym uwzględnieniem Dżakarty. Dr Rukmana jest obecnie Sekretarzem Sieci Stowarzyszenia Edukacji Globalnego Planowania (GPEAN) na lata 2022–2024. On Residential Origins of the Homeless: Spatial Distribution and Implikacje dla interwencji w zakresie zapobiegania bezdomności (2008), opublikowany przez VDM Verlag. Jego wkład naukowy został powszechnie doceniony i cytowany przez kilka mediów, w tym The New York Times, The Straits Times (Singapur), The Jakarta Post i Compass (Indonezja).
Źródło obrazu: Wikimedia Commons
„Introwertyk. Amatorski miłośnik Twittera. Specjalista od internetu. Nieuleczalny miłośnik jedzenia”.