Powstanie Meloni i skrajnej prawicy może w końcu stać się epokowym wydarzeniem w polityce europejskiej – pchając Włochy do liberalnego obozu z Polską i Węgrami – gdzie zygzaki są normą w Rzymie, gdzie przywódcom trudno jest utrzymać władzę i typowy rząd trwa nie dłużej niż 400 dni. Maloney staje przed natychmiastowymi testami w kraju iw Europie, napędzany rosnącymi cenami energii i podziałami we własnej koalicji nad Rosją i Ukrainą.
Niedzielne sondaże obsadzają tylko miejsca w Parlamencie; Premier jest wtedy wybierany pośrednio. Ale jeśli Fratelli d’Italia wyłoni się z większą liczbą głosów niż jakakolwiek partia w podzielonym systemie, odda je Meloniowi – 45-letniemu Rumunowi, który lubi cytować popowe piosenki i walić na „obudzonych” lewicę. Dekret prezydenta Włoch o utworzeniu rządu.
Nie jest łatwym krajem do przewodzenia. Bogactwo gospodarstw domowych rzadko wzrastało w ciągu jednego pokolenia. A wysoki dług publiczny oznacza, że każdy rząd, który popełni błędy, które odstraszą inwestorów, może zmierzać w kierunku kryzysu finansowego. Gdy Maloney objąłby tę pracę, wiązałoby się to z wysoką stawką, a urzędnicy w innych stolicach obserwowali, jak ocenia jego zamiłowanie do zakłócania porządku.
Podczas swojej dekady jako szef Fratelli d’Italia — Braci Włoch — zajmował pewne skrajne stanowiska. Opowiadał się za rozwiązaniem strefy euro. Ostrzegł konspiracyjnie, że nienazwane siły kierują masową imigrację do Włoch w imię „wymiany etnicznej”.
Ale gdy jego partia rozszerzyła swoje poparcie, w niektórych kwestiach wyraźnie skierował się w stronę centrum. Włochy należą do Europy, mówi, ale będą walczyć o swoje interesy. Zobowiązał się do utrzymania sojuszy atlantyckich Włoch i twierdzi, że kraj nie przyjmie autorytarnego zwrotu. W wywiadzie dla The Washington Post w tym miesiącu obiecał stabilność fiskalną i powiedział, że „ci za granicą” poważnie traktują „pierwszą ustawę budżetową” jego rządu.
Powstanie jego partii było zwieńczeniem trwającego od dziesięcioleci procesu rehabilitacji wizerunku i moderowania frakcji politycznych, zainicjowanego przez lojalistów Mussoliniego po II wojnie światowej. Fratelli d’Italia był potomkiem wcześniejszej, bardziej radykalnej partii postfaszystowskiej. Meloni powiedział, że włoska prawica dawno temu skazała faszyzm na „historię”, ale jego krytycy twierdzą, że w jego partii wciąż znajdują się niektórzy sympatycy faszyzmu.
Włoskie partie prawicowe, zjednoczone, dały sobie większe wygrane w wyborach niż rozdrobniona lewica, która nie zdołała stworzyć porównywalnej koalicji podczas walk wewnętrznych. Kiedy sondaże ustały na dwa tygodnie przed głosowaniem, sondaż uTrent wykazał 45,9 procent poparcia dla prawicowego bloku, w porównaniu z 28,5 dla centrolewicy i 13,2 dla amorficznego, niejasno antyestablishmentowego Ruchu Pięciu Gwiazd. Niektórzy ankieterzy twierdzą, że od tego czasu Five Star poczyniło postępy, opowiadając się za ochroną swojego sztandarowego programu opieki społecznej, znanego jako Dochód Obywatela, popularnego na Południu. Meloni jest temu przeciwny.
Wolfango Piccoli, współzałożyciel firmy konsultingowej Teneo, zauważył, że najazd Pięciu Gwiazd i protesty skrajnie prawicowej Ligi sprawiły, że prawicowa koalicja nie zdobędzie większości dwóch trzecich głosów. swoje cele.
Odwiedź lokale wyborcze w Rzymie w niedzielę, aby przypomnieć sobie, dlaczego Włochy są tak trudne do przywództwa. Włoski elektorat, zamiast być zgrabnie podzielony na lewicę i prawicę, jest pocięty na niezliczone mniejsze kawałki – każdy z własną narracją o bolączkach kraju. W niedzielnych sondażach było kilkanaście symboli partii, a mimo to wielu wyborców stwierdziło, że nie są szczególnie zainteresowani żadną opcją. Niektórzy z tych, którzy zwrócili się po Meloneya, wydawali się mieć jaśniejszy pogląd na jego partię – ale ostatnio przeszli do jego partii i nie są pewni, czy potrafi utrzymać spójność w koalicji. Wielu twierdziło, że martwią się o to, jak poprowadzi kraj.
„Nie sądzę, żebyśmy cofali się do lat dwudziestych, ale to podstawowa motywacja” – powiedziała Rita Tagi, 59-letnia doradca podatkowy.
Na szlaku kampanii Enrico Letta, szef włoskiej centrolewicowej partii, przekonywał, że jeśli Włosi przekażą władzę prawicy, skorzysta na tym rosyjski prezydent Władimir Putin. Odcinając eksport energii – gdy jego inwazja na Ukrainę słabnie.
Podczas gdy Meloni nadal wspiera Ukrainę, inne postacie z jego koalicji okazują sympatię Putinowi. Matteo Salvini nosi koszulę z twarzą Putina i w 2017 roku podpisał umowę o współpracy z rządzącą partią Jedna Rosja; Ostatnio zakwestionował skuteczność sankcji. Silvio Berlusconi podarował kiedyś Putinowi poszewkę na kołdrę, na której uścisnął sobie ręce, a kilka dni wcześniej fałszywie twierdził, że Putin odpowiada na wolę swojego ludu i że Zełenski chciał, aby rząd „sprowadził porządnych ludzi…”.
Poza Rosją Europa ma powody, by obawiać się wyniku.
W partii Meloniego jest głębokie poczucie, że integracja europejska powinna być ograniczona, a kraje powinny się same określać, a nie przyjmować rozkazy z Brukseli. To teoretycznie skłoniłoby Włochy do odgrywania bardziej obstrukcyjnej roli w kluczowych kwestiach, takich jak migracja czy sprawy zagraniczne.
Od półtora roku Włochami kieruje Mario Draghi, były bankier centralny, który przed dekadą pomógł uratować strefę euro przed kryzysem i cieszy się znakomitą reputacją w Brukseli.
„Po raz pierwszy jeden z głównych krajów UE znalazł się pod postacią kogoś, kto nie jest proeuropejski”, powiedział Letta The Post.
W czwartek przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen powiedziała, że Europa ma „narzędzia” do walki z Włochami, jeśli sprawy pójdą „na trudną drogę”, co jest wyraźnym odniesieniem do proponowanych cięć finansowych wymierzonych w Węgry z powodu korupcji.
Chociaż wyniki wyborów we Włoszech są jasne, minie tygodnie, zanim zostanie wybrany premier – dopiero po formalnym posiedzeniu parlamentu. W tym czasie prezydent Włoch Sergio Mattarella rozpocznie konsultacje z nowymi liderami parlamentów i przedstawicielami partii w sprawie utworzenia gabinetu i wyboru premiera.
Niektórzy ankieterzy twierdzą, że frekwencja może być niższa niż 73-procentowy poziom z 2018 roku, który był najniższy w tamtym czasie. Gwałtowna zmiana rządów — często zanim przywódcy zdążą dotrzymać obietnic — zaostrzyła poczucie wyobcowania. Dwa razy w ciągu ostatnich trzech lat Włochy powstrzymały przedterminowe wybory dzięki zakulisowym układom w celu utworzenia nowych koalicji, ponieważ partie zmieniły się, połączyły siły, a następnie zwróciły się przeciwko sobie.
Ostatecznie takie porozumienie doprowadziło Draghiego do rządu o szerokiej bazie, który obejmował wszystkie partie we Fratelli d’Italia. Chociaż Draghi był osobiście popularny, jego koalicja została rozwiązana, ponieważ kilka partii wycofało swoje poparcie.