To była prawdziwa mistrzowska klasa boksu od Fury’ego, który jeszcze bardziej umocnił swoją pozycję na szczycie wagi ciężkiej tego pokolenia.
Whyte wszedł do walki z poważnymi aspiracjami zdobycia pasa WBC od Fury’ego, ale został pokonany i zdeklasowany od dzwonka otwierającego w jednym z najbardziej oczekiwanych walk wagi ciężkiej w najnowszej historii.
„On [Whyte] nie walczyłem dziś wieczorem z mistrzem świata, „Fury powiedział na konferencji prasowej po meczu.” Nie jestem mistrzem świata, jestem legendą w tej grze. Nie można temu zaprzeczyć, jestem najlepszym zawodnikiem wagi ciężkiej, jaki kiedykolwiek istniał.”
94 000 biletów wyprzedało się w ciągu zaledwie kilku godzin i ustanowiło rekord wszechczasów pod względem najwyższej frekwencji na mecz bokserski w Europie i największy na świecie w XXI wieku.
Stadion Wembley był wypełniony w ponad trzech czwartych na dwie godziny, zanim Fury i Whyte mieli nawet wyruszyć na spacery po ringu – być może nie jest to zaskakujące, biorąc pod uwagę, że niektórzy fani zapłacili około 2000 funtów (2570 dolarów) za więcej miejsc premium.
Ponieważ obaj zawodnicy pochodzili z Wielkiej Brytanii – Fury z Manchesteru i Whyte z Londynu – każdy z nich spotkał się z hałaśliwym przyjęciem, gdy po raz pierwszy pojawili się na dużych ekranach, z Furym wąskim obrzeżem Whyte’a w decybelach.
Dzięki swojemu większemu niż życie charakterowi i niesamowitym umiejętnościom technicznym, Fury szczyci się wyjątkowym magnetyzmem i jest niezwykle popularny wśród brytyjskich fanów boksu, ale hart i determinacja Whyte’a podczas tego, co czasami było karierą na rollercoasterze, również bardzo urzekło go publiczność.
Ten strzał o tytuł wagi ciężkiej WBC był długo oczekiwany i wielu uważało, że jest już dawno spóźnione.
Walka była nietypowo przyjacielska jak na standardy dywizji wagi ciężkiej, a obaj mężczyźni wyraźnie dawali sobie nawzajem wielki szacunek.
Para podzieliła się kilkoma komicznymi momentami podczas tygodnia walki, zwłaszcza gdy brali udział w tańcu podczas ważenia.
Fury wywołał również ryk śmiechu ze zgromadzonych mediów podczas środowej konferencji prasowej, kiedy żartobliwie złapał Whyte’a podczas starcia.
„Wojna” na ringu
Jednak zgodnie z oczekiwaniami wszelkie subtelności zniknęły, gdy zabrzmiał pierwszy dzwonek; Fury obiecał fanom „prawdziwą wojnę” na ringu i była to z pewnością obietnica, której dotrzymał.
Ponieważ broniący mistrz może pochwalić się lepszymi umiejętnościami, jeśli walka posuwa się na odległość i decyduje o punktach, Whyte wiedział, że jego jedynym realistycznym sposobem na zdobycie tytułu było znokautowanie Fury’ego, więc, co zrozumiałe, zaczął od przedniej stopy.
Po wstępnej rundzie otwierającej Whyte wyszedł kołysząc się na początku drugiej z ogromnym prawym sierpowym, którego Fury elegancko uniknął, wyciągając z tłumu pierwsze „ooh”.
Gdy trzecia runda dobiegła końca, Fury zadał dwa ciosy Whyte’owi i skinął głową z aprobatą.
Do czwartego subtelności już się skończyły. Whyte wydawał się zły na Fury’ego z powodu pozornego użycia głowy, prowadząc sędziego Marka Lysona, który dał obu mężczyznom surową rozmowę w swoich rogach.
Starcie wstrzyknęło trochę wrogości do walki, ponieważ Łyson po raz kolejny musiał rozdzielić wojowników po tym, jak wylądowali na sobie kilkoma ciosami podczas zaciskania się w kącie.
Przez ułamek sekundy Whyte wyglądał, jakby poszedł po Fury’ego po tym, jak zadzwonił dzwonek, najwyraźniej niezadowolony z tego, co początkowo uważał za późne ukłucie.
Tak narastało napięcie, że przed rozpoczęciem piątej rundy sędzia zmuszony był do zebrania zawodników na środku ringu.
Tłum na Wembley został postawiony na nogi po tym, jak Fury po raz pierwszy zadał cios w ciało Whyte’a, zanim jego przeciwnik po raz pierwszy zachwiał się strzałem w głowę.
Whyte zaczął wyglądać na coraz bardziej zdesperowanego, gdy szósta runda się skończyła, kończąc na linach po wycelowaniu w dziką huśtawkę, której Fury z łatwością uniknął.
Był to początek końca wyraźnie zmęczonego Whyte’a.
Z brakiem osłony Whyte wszedł prosto na drżący, praworęczny cios Fury’ego.
Od razu zgasło światło dla Whyte’a, który opadł prosto na plecy jak wielkie powalone drzewo. Dobrze zrobił, wstając z powrotem na nogi, ale Lyson został zmuszony do przerwania walki po tym, jak Whyte zatoczył się obok niego.
Co dalej z Furym?
Teraz pytanie brzmi: co dalej z Furym? 33-latek wielokrotnie w ciągu tygodnia upierał się, że po tej walce przejdzie na emeryturę, co partner treningowy Joseph Parker nazwał „bardzo szczerym”.
Fury powiedział w swoim wywiadzie po walce, że jest to teraz „zasłona” w jego karierze bokserskiej.
Okaże się, czy Fury dotrzyma słowa, ale jest to wojownik wciąż u szczytu swoich mocy, a myśl o zjednoczeniu tytułów wagi ciężkiej musi pozostać kuszącą propozycją, nawet dla człowieka, który osiągnął tak wiele w sporcie.
Po rozebraniu Anthony’ego Joshuy, Ołeksandr Usyk z Ukrainy ma w posiadaniu inne pasy wagi ciężkiej, a walka między Furym a jednym z tych zawodników byłaby przepysznym starciem dla fanów tego sportu.
Z 94 000 fanów wiszących na każdym jego słowie i dołączających do jego teraz znaku towarowego „American Pie” Dona McLeana, z pewnością trudno byłoby Fury’emu odmówić jednej ostatniej nocy pod światłami.
„Introwertyk. Amatorski miłośnik Twittera. Specjalista od internetu. Nieuleczalny miłośnik jedzenia”.