Liczi znane są ze słodkiego i aromatycznego miąższu otoczonego szorstką czerwono-różową skórką. — Zdjęcia z pexels.com
Liczi to tropikalna, wiecznie zielona roślina liściasta pochodząca z Chin i Azji Południowo-Wschodniej, gdzie panuje wilgotny klimat. Owoc Lychee sinensis słynie ze słodkiego i pachnącego miąższu, który jest zamknięty w twardej czerwono-różowej skórce.
Strąki są skupione, po trzy strąki i skupisko po 30 na końcu gałęzi. Można je spożywać świeże lub mrożone, a także w postaci dżemów, przecierów i konfitur.
Kwiat ma kolor od białego do żółtawo-zielonego i ma przyjemny zapach.
Uprawa drzewa liczi jest satysfakcjonującym doświadczeniem, ale wymaga pewnej cierpliwości, ponieważ jego pielęgnacja może zająć od trzech do pięciu lat.
Drzewo zasadzone w moim sadzie wiele lat temu już dwukrotnie dało dobre rezultaty.
Ostatnio „markotowałem” (rozmnażane przez warstwę powietrza) niektóre gałęzie, aby wyhodować nowe rośliny.
W tym miejscu chciałbym podzielić się swoim doświadczeniem ze wszystkimi ogrodnikami zainteresowanymi uprawą liczi.
• Wybierz swoje uprawy
– Trzy popularne odmiany są dziś używane w różnych częściach świata.
• Odmiana „Mauritius” charakteryzuje się doskonałymi, mięsistymi owocami z dużymi nasionami.
• „Brewster” to silnie rosnące drzewo o wyprostowanym, rozłożystym pokroju. Dobra odmiana do produkcji, dobrze sprawdza się na każdym terenie o dużej wilgotności.
• Odmiana „Emperor” idealnie nadaje się do sadzenia w pojemnikach, jest jednak drzewem wolno rosnącym i ma zwarty pokrój.
• Propagacja
– Roślinę tę można rozmnażać przez samozapylenie, ale produkcję owoców można zwiększyć sadząc wiele drzew.
– Margoting to komercyjne rozmnażanie, które przeprowadza się poprzez nacięcie gałęzi, dodanie do niej hormonu ukorzeniającego i otoczenie jej przygotowanym pakietem mchu lub torfowca zwanego „fegi”. Z cięcia wyrosną korzenie i tę część należy odciąć od gałęzi i posadzić na osobnym podłożu, aby wyrosło nowe drzewo.
– Rozmnażanie z nasion zajmuje więcej czasu, ponieważ nasiona należy namoczyć w wodzie przez trzy dni i umieścić w podłożu doniczkowym w cieniu.
– Roślina liczi rośnie w kwaśnym środowisku o pH od 5,5 do 7,5 i przy co najmniej sześciu godzinach pełnego słońca dziennie.
– Regularne podlewanie utrzymuje wilgotność gleby, ale tylko na tyle, aby nie uległa zamoczeniu.
– Rozmieść młode drzewa w odległości około 20 stóp; W przypadku niektórych odmian odległość ta wynosi 12 stóp. Wykonaj badania.
– Stosuj zrównoważony nawóz bogaty w mikroelementy.
-Przycinanie jest konieczne, aby usunąć martwe gałęzie i uniknąć przeludnienia.
– Dodając organiczną ściółkę do podstawy drzewa, ściółkowanie może zatrzymać wilgoć i zapobiec wzrostowi chwastów.
– Przeprowadzaj regularne inspekcje w celu ochrony drzewa przed atakami owadów i chorób. Aby poprawić zawiązywanie i jakość owoców, należy stosować miedziowe środki grzybobójcze i dodatki.
Mangostan
W numerze 390 magazynu Agroworld opublikowano pełną serię na temat potencjału mangostanu w zakresie eksportu z Półwyspu Malajskiego.
Pochodząca z Azji Południowo-Wschodniej roślina „małpa” rośnie w gorącym i wilgotnym klimacie Malezji. Lokalnym „bandhangiem” (zakazem lub ograniczeniem) jest zakaz spożywania słodyczy po zjedzeniu mangostanu.
Istnieje lokalny „Bandang” dotyczący mangostanu, który stwierdza, że po zjedzeniu owocu nie należy spożywać słodyczy.
Istnieją cztery główne typy tej tropikalnej rośliny:
• Garcinia mangostana – Najpopularniejszy fioletowy mangostan. Owoce o średnicy od 4 cm do 8 cm i wadze od 50 do 150 g są grube i skórzaste, z kremowobiałymi, papkowatymi obszarami w środku. Smak jest orzeźwiająco słodki, z lekko gorzką nutą. Spożywa się go na świeżo lub przetwarza jako dodatek do dżemów, lodów czy jogurtów.
Niedawno dowiedziałem się, że jeden z naszych byłych kolegów ma karłowate drzewo o wysokości około czterech stóp (około 1 m), które wydaje owoce dobrej jakości. To skłoniło do poszukiwań innych, mniej znanych gatunków.
• Garcinia dulcis, której owoce po dojrzeniu żółkną. Miąższ jest soczysty, ale bardziej kwaśny niż słodki. Pochodzi z Filipin, Jawy, Małych Wysp Sundajskich, wschodniej Indonezji i Papui Nowej Gwinei.
• Garcinia cambogia jest również znana jako „pręgówka” i „tamaryndowiec malabarski”. Pochodzące z Indii i Azji Południowo-Wschodniej owoce są stosowane jako środek konserwujący i aromatyzujący. Przypomina małą dynię, jej kolory wahają się od zielonego do stonowanego żółtego. Jej cierpkość dodaje pikanterii wielu potrawom z Azji Południowo-Wschodniej. Stwierdzono również, że kora zawiera substancję chemiczną zwaną kwasem hydroksycytrynowym (HCA), którą badano pod kątem jej wpływu na apetyt, szczególnie w obszarze kontroli wagi. Mówi się również, że Garcinia Cambogia ma właściwości łagodzące bóle stawów i niektóre problemy trawienne.
• Garcinia matruno jest również znana jako „Charichuela” lub „Mangostem z kroplą cytryny”. Pochodzi z lasów deszczowych wschodniej Amazonii. Ma żółtą skórkę, z której w przeciwieństwie do cytryn robi się dżemy. Miąższ jest przezroczysty, biały, soczysty i lekko aromatyczny, o słodko-kwaśnym smaku. Można go spożywać na surowo, ale można go również przerabiać na dżemy, konfitury i napoje. Można go znaleźć na obszarach przybrzeżnych Półwyspu Malezyjskiego.
Cóż, uprawiałem tylko lokalne, pospolite odmiany, których owoce są bardzo duże i słodkie.
Przypominam, żeby po zjedzeniu Mongisa nie próbować słodyczy!
Szczęśliwy ogród!