Poleganie wyłącznie na finansowaniu prywatnym nie zapewni osiągnięcia celów w zakresie bezpieczeństwa

Priorytetowe traktowanie prywatnego finansowania różnorodności biologicznej jest postrzegane jako praktyczne rozwiązanie zapewniające finansowanie ochrony przyrody, biorąc pod uwagę wyzwania związane ze zwiększeniem wydatków publicznych na przyrodę. Jednym z argumentów jest to, że prywatne finansowanie może uniknąć wzrostu i spadku zainteresowania politycznego ochroną różnorodności biologicznej. Chociaż prawdą jest, że ograniczenia polityczne pozostają istotne (zwłaszcza w obecnym klimacie gospodarczym), nie jest jasne, w jaki sposób rynki prywatne mogą zapewnić zrównoważone przepływy finansowe. Na przykład wysoko rozwinięte rynki uprawnień do emisji dwutlenku węgla cierpią z powodu niestabilności i spekulacji.²¹. Inny argument podkreśla ograniczoną poprawę różnorodności biologicznej po dziesięcioleciach wydatków publicznych. Niskie efekty dotychczasowych programów publicznych mogą jednak wynikać z relatywnie niewielkich nakładów finansowych: szacuje się, że środki publiczne wspierające przyrodę są pięciokrotnie mniejsze niż dotacje publiczne, które szkodzą różnorodności biologicznej.³.

Mechanizmy „finansowania mieszanego” są generalnie zalecane jako realistyczne rozwiązanie niektórych z tych problemów. W tym przypadku wydatki publiczne są wykorzystywane do „zmniejszania ryzyka” projektów ochrony, albo poprzez zapewnianie inwestorom prywatnym zwrotu z góry, albo poprzez gwarantowanie i uspołecznienie przyszłych strat inwestycyjnych, w celu pozyskania dużych kwot funduszy od inwestorów instytucjonalnych. Twierdzi się, że poprawa charakterystyki ryzyka i zwrotu inwestycji związanych z przyrodą może pomóc w sfinansowaniu większej liczby projektów ochrony niż bezpośrednie wydatki publiczne.^2,6,7.

Nie uznaje się jednak, że takie ograniczenie ryzyka może oznaczać wykorzystanie rządowych zdolności inwestycyjnych po wyższych kosztach. Mieszane mechanizmy finansowania stwarzają pozory ograniczania wydatków publicznych poprzez przenoszenie natychmiastowych wydatków z bilansów rządowych, ale takie rozwiązania finansowe są uznawane przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy za droższe w dłuższej perspektywie.^22,23. Rządy generalnie mogą pożyczać taniej niż sektor prywatny, a projekty infrastrukturalne o finansowaniu mieszanym zwykle wiążą się z wysokimi opłatami prawnymi, technicznymi i konsultingowymi. Ze względu na złożoność projektowania nowych rynków poza naturą, pozbawione ryzyka inwestycje związane z naturą mogą wiązać się z jeszcze większymi kosztami. Na przykład zamiana długu na naturę w Belize w wysokości 364 mln USD – która wykorzystała fundusze publiczne w celu zmniejszenia ryzyka inwestorów prywatnych w transakcji restrukturyzacji zadłużenia powiązanej z zabezpieczeniami – kosztowała rząd Belize 84 mln USD w kosztach transakcyjnych płaconych głównie bankom. Brokerzy wiedzy na Globalnej Północy: 23% wolumenu kontraktów²⁴. Potrzebna jest większa uwaga polityczna, aby zapewnić, że hybrydowe mechanizmy finansowania stanowią naprawdę opłacalne rozwiązania finansowe dla przedsiębiorstw prywatnych, a nie przede wszystkim strumienie dochodów.

Zwolennicy prywatnych rynków różnorodności biologicznej również bagatelizują korzyści płynące z interwencji publicznych. Szacuje się, że korzyści w zakresie dobrobytu gospodarczego wynikające z ochrony różnorodności biologicznej przekraczają koszty interwencji publicznej.²⁵. Odporne i wydajne ekosystemy wykazują również klasyczne cechy złożonych dóbr publicznych: są nierywalizacyjne (korzyści otrzymywane przez jedną osobę nie uniemożliwiają czerpania korzyści innym) i niewykluczalne (trudno jest uniemożliwić czerpanie korzyści innym). Te aspekty przyrody mają fundamentalne znaczenie dla dobrobytu społecznego i gospodarczego, ale jazda na gapę jest obfita na wielu poziomach. Ponadto skuteczne strategie „płatności beneficjentów” (takie jak płatności za usługi ekosystemowe) są trudne do wdrożenia w praktyce, biorąc pod uwagę wielowymiarowość korzyści związanych z ochroną. Dalsze i mniejsze pakietowanie stało się praktyką, w ramach której usługi ekosystemowe „pakowane” z jednego regionu są dzielone na różne rynki, takie jak rynki węgla, działów wodnych i ochrony gatunków, i sprzedawane prywatnym beneficjentom.²⁶. Ta wielowymiarowość stanowi silny argument za bezpośrednimi inwestycjami publicznymi – zarówno przeciwko prywatnej jeździe na gapę, jak i zapewnieniu świadczenia powiązanych usług ekosystemowych. W przypadku tak złożonych dóbr publicznych, których nie zapewnia sektor prywatny, jest mało prawdopodobne, aby inwestycje publiczne doprowadziły do ​​„zatłoczenia” sektora prywatnego.

Tworzenie zielonych miejsc pracy może pomóc w budowaniu politycznej legitymacji dla zwiększonych wydatków publicznych na ochronę przyrody. Gdy projekty konserwacji i renowacji są gotowe do realizacji i dobrze rozmieszczone geograficznie pod względem dostępnej siły roboczej, mogą zapewnić wysokie mnożniki ekonomiczne.²⁷. Badanie przeprowadzone w USA wykazało, że gospodarka odbudowy zatrudniała bezpośrednio 126 000 pracowników i generowała 9,5 miliarda dolarów rocznej produkcji oraz 95 000 miejsc pracy i 15 miliardów dolarów produkcji pośrednio.²⁸. Istnieje również historyczny precedens dotyczący dużych kosztów publicznych w sytuacjach kryzysowych związanych z różnorodnością biologiczną. Na przykład „New Deal” prezydenta Franklina Roosevelta z lat 30. XX wieku stworzył Cywilny Korpus Ochrony, który miał zająć się kryzysem środowiskowym Dust Bowl, zatrudniając ponad 2,5 miliona ludzi do sadzenia ponad 3 miliardów drzew. Ponieważ niekorzystne trendy środowiskowe w coraz większym stopniu wpływają na nasze dzisiejsze systemy produkcyjne, coraz częściej pojawiają się wezwania do przyjęcia ambitnie ukierunkowanej polityki publicznej, takiej jak „nowe ekologiczne umowy” oparte na myśleniu podobnie myślącym.