Dewitts – Operatorzy przechwytywania radia schwytani na Nowej Gwinei (24 września 1942)

Erin E. Thompson, historyk sztabowy USAICoE

24 września 1942
24 września 1942 roku trzech żołnierzy służących w Drugim Batalionie Służby Łączności na Filipinach zostało pojmanych przez Japończyków na prawie sześć miesięcy. Dwóch z nich zostało później wprowadzonych do Galerii sław wywiadu wojskowego.

Zanim Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​II wojny światowej w grudniu 1941 r., 6. pułk stacjonował w Corregidor na wyspie Luzon na Filipinach. Operatorzy przechwytywania sygnałów przydzieleni do tej jednostki nasłuchiwali transmisji radiowych, aby zidentyfikować zbliżające się naloty wroga na bazy Sił Powietrznych USA. Gdy wiosną 1942 roku Japończycy zaczęli okupować wyspy południowego Pacyfiku, Amerykański Korpus Łączności obawiał się, że operacje w Bataan i Corregidor ulegną załamaniu. W rezultacie zaczął przenosić swoich operatorów przechwytujących do Australii w celu zbudowania sieci wywiadu radiowego. 1 kwietnia 1942 roku jedenastu żołnierzy z Oddziału 6, „embrionalnej” grupy operacji sygnalizacyjnych w Australii, wystartowało z lotniska Bataan i wylądowało na lotnisku Del Monte na dużej południowej wyspie Mindanao na Filipinach.

Ponieważ samoloty wylatywały z Mindanao z opóźnieniem, zespół przechwytujący radiowo zorganizował małą operację w pobliżu lotniska i czekał. Starsi oficerowie zajmowali większość wolnych miejsc podczas kilku lotów opuszczających wyspę, więc sześciu mężczyzn z Oddziału 6 pozostało na Filipinach, podczas gdy ich przełożeni poszli na przód. Lot, który wystartował bez załogi. kpr. Irving A. Stein i James Wren, a także B.F.C.S. Stanley W. Gabe, Michael Maslock, Paul Gill i Jay A. Bradbury przebywał na wyspie Mindanao na początku maja 1942 r., kiedy najechali Japończycy.

Zamiast czekać na pojmanie, cała szóstka postanawia udać się w góry, aby odeprzeć inwazję wroga. W ciągu następnych kilku tygodni ich liczba wahała się od sześciu do trzech do pięciu, aż do początków czerwca, kiedy Stein, Cupp i Maslak dołączyli do kpt. George Lindahl i sierż. JD Biss z Korpusu Powietrznego Stanów Zjednoczonych wraz z trzema młodymi Filipińczykami próbował zdobyć łódź i popłynąć do Australii. Kapral Stein poprowadził grupę ludzi przez pustynię, ale kiedy zachorował

Niedożywiony i ranny podczas rejsu objął dowództwo nad korsarską łodzią pucharową. Maslock opisał później Cuppa jako „prawdziwego Robinsona Crusoe”.

Grupa przebyła około 1000 km, zanim 10 lipca wylądowała na wyspie na Nowej Gwinei. Jednak 24 września 1942 roku pięciu Amerykanów zostało schwytanych przez Japończyków i deportowanych do obozu jenieckiego Tantui na wyspie Ambon w Holenderskich Indiach Wschodnich (dzisiejsza Indonezja). Szeregowy Maslock, kapitan Lindahl i sierżant Biss uciekli z więzienia w budzącym grozę więzieniu Ambon, gdzie jedna trzecia małej populacji – głównie członkowie australijskich sił Kull z 2/21 batalionu – zmarła z powodu niedożywienia i głodu. 18 stycznia 1945 r. szeregowy Cupp zmarł na gruźlicę, prawdopodobnie na podobną chorobę; Kapral Stein zmarł na beri-beri i niewydolność trawienną 26 lipca 1945 r.

W 1988 roku zarówno Cupp, jak i Stein zostali wprowadzeni do Galerii sław wywiadu wojskowego, aw 1994 roku w Fort Huachuca poświęcono koszary na cześć Cuppa. Z raportów powojennych wynika, że ​​szeregowy Bradbury zmarł w więzieniu na Filipinach. Zarówno kapral Wren, jak i szeregowy Gill dołączyli do doraźnych jednostek partyzanckich na Mindanao. Chociaż Wren został później zabity przez amerykańskiego żołnierza podczas potyczki, Gill przeżył i został porucznikiem wśród partyzantów przed ewakuacją w marcu 1944 roku.

—-
„Ten tydzień w historii MI” publikuje co tydzień nowe numery. Aby zgłosić błędy w historii, zadać pytania lub dodać coś do naszej listy dystrybucyjnej, prosimy o kontakt: [email protected].