Zaniedbania rządu powodują, że slumsy Dżakarty budują się same

19. lipca

Indonezyjska infrastruktura jest szczególnie narażona na trzęsienia ziemi i klęski żywiołowe, które stają się coraz częstsze i intensywniejsze wraz z postępującą zmianą klimatu.

Zagrożeni są najbiedniejsi mieszkańcy Dżakarty, którzy są często pomijani pomimo szybkiego rozwoju miasta. Korzyści płynące z rozwoju infrastruktury nie obejmują na przykład osób mieszkających w slumsach stolicy Indonezji.

Zamiast tego nowe budynki przyciągają ludzi z prowincji lub wysp spoza Dżakarty, takich jak Sumatra, Borneo, Sulawesi, Jawa Zachodnia, Jawa Środkowa czy Jawa Wschodnia, którzy chcą się tam osiedlić i pracować.

Ci migranci stali się kozłami ofiarnymi dla rosnącego problemu ubóstwa w Dżakarcie. Wielu najnowszych członków miasta, zwłaszcza tych bez pożądanych umiejętności, nasyciło slumsy w Dżakarcie.

wyjście populacja 11,24 miliona ludzi, 95 668 – 0,89 procent – ​​żyje w skrajnym ubóstwie według stanu na marzec 2022 r. Urząd Statystyczny Dżakarty. Liczba ta wzrosła o 0,29 procent w porównaniu z marcem 2021 r., kiedy wynosiła 0,6 procent populacji.

Większość najuboższych Dżakarty mieszka w północnej części miasta, bardzo niewielu na zachodzie. Wskaźniki skrajnego ubóstwa prawdopodobnie jeszcze wzrosną, a ich zmniejszenie jest trudne.

Średnio gospodarstwa domowe w Dżakarcie żyjące w skrajnym ubóstwie mają 45,5 lat, są absolwentami szkół średnich, mają mniej niż pięć lat i są na utrzymaniu w podeszłym wieku, a także gospodarstwa domowe z ciasnymi i nieodpowiednimi mieszkaniami.

W północnej Dżakarcie obszary slumsów Kampong Marlina i Marlina Village dały pozytywny przykład, współpracując z lokalnymi organizacjami i mieszkańcami w celu ochrony ich warunków życia. Społeczności utworzyły ruch oddolny, aby zapewnić bezpłatne usługi budowlane i materiały mieszkańcom wybrzeża północnej Dżakarty.

W Kampong Marlina mieszka około 600 rodzin. Większość głów rodzin to handlarze lub robotnicy dniówkowi. Prawie w całości mieszkalne i ponad 83 procent całkowitej powierzchni wsi jest widoczne w zabudowanej gęstości zaludnienia.

Tylko 8% całkowitej powierzchni nadaje się na otwarte przestrzenie z dobrym dostępem, drenażem i komunikacją. Niektóre alejki są niskie – co oznacza, że ​​mieszkańcy muszą się schylać, aby przejść – są ciemne z powodu braku bezpośredniego światła słonecznego i regularnie cierpią z powodu kałuż z powodu złego odwodnienia.

Przyłączyła się wieś Marlina Rujak Centrum Studiów Miejskich (RUJAK) w 2012 r. oraz Urban Poor People’s Network, organizacja mieszkańców niezrzeszonych w żadnej partii politycznej w 2004 r.

Rujak został architektem Kampong Marlina w 2017 roku i pomaga samodzielnie wdrażać planowanie działań społeczności.

Ponieważ rząd prowincji Dżakarty zaniedbuje rozwiązanie tej sytuacji, coraz więcej mieszkańców podejmuje kroki, aby się chronić, a niektórzy już łączą się, tworząc spółdzielnie, których celem jest uczynienie przeludnionych wiosek slumsów Dżakarty bardziej nadającymi się do zamieszkania.

Fotograf Refath.