Ten mały kawałek żywicy napisał na nowo historię wysp Pacyfiku

Od obrzeży Arktyki po gorące pustynie, ludzie przetrwają, a nawet prosperują, w każdym zakątku globu. Jednak dokładne mapowanie, jak to się stało, od dawna było ambicją badaczy, zwłaszcza tych badających historię rozprzestrzeniania się ludzi na Pacyfiku.

Nowe odkrycie z wyspy Waigeo w archipelagu Raja Ampat w Papui Zachodniej wywróciło do góry nogami stabilny obraz prehistorycznych migracji na tym obszarze. Tam, podczas prac wykopaliskowych w jaskini Mololo – której nazwa oznacza „miejsce, w którym spotykają się prądy”, wyjaśnili w powiązanym artykule Dylan Gaffney i Todd Aris Thanutirjo, dwaj badacze stojący za nowym odkryciem. RozmowaWedług zespołu archeologów zostało ono „trafnie nazwane na cześć zagłębień i dużych wirów w pobliskiej cieśninie” – co stanowi najstarszy ślad zamieszkiwania ludzi nie tylko na wyspach Pacyfiku, ale gdziekolwiek poza Afryką.

„Wykopaliska ujawniły wiele warstw działalności ludzkiej związanej z kamiennymi artefaktami, kośćmi zwierzęcymi, muszlami i węglem drzewnym – wszystkie pozostałości ciała zostały wyrzucone przez starożytnych ludzi, którzy mieszkali w jaskini” – napisali oboje.

„Te znaleziska archeologiczne są rzadkie w głębszych warstwach, ale datowanie radiowęglowe przeprowadzone na Uniwersytecie Oksfordzkim i Uniwersytecie Waikato udowodniło, że ludzie żyli na Mololo co najmniej 55 000 lat wcześniej”.

Zespół szczególnie zainteresował mały artefakt o średnicy dwóch centymetrów, wykonany z żywicy drzewnej. Naukowcy nie są nawet do końca pewni, jaka była jego funkcja – w oparciu o współczesne praktyki sugerują, że mogło służyć jako źródło paliwa – ale nie o to chodzi: najwyraźniej było to narzędzie stworzone przez człowieka, stworzone celowo na wielu poziomach w celu ułatwianie rozwoju złożonych i specyficznych kulturowo umiejętności przez społeczności zamieszkujące lasy deszczowe Papui Zachodniej.

„Zastosowanie złożonej obróbki roślin wskazuje, że ci ludzie byli wyrafinowani, wysoce mobilni i zdolni do opracowywania kreatywnych rozwiązań pozwalających przetrwać na małych tropikalnych wyspach” – powiedział Tanuthirjo, profesor archeologii na Universitas Katja Mada i współkierownik badania. A Raport.

Ale chociaż to, co te wykopaliska mówią nam o starożytnych Papuasach Zachodnich, jest ważne – zostało stosunkowo niedostatecznie zbadane ze względu na kryzysy polityczne i społeczne, które dotknęły region – stanowi ono ważny element ludzkiej układanki. Historia w szerokim zakresie.

Kiedy i jak nasi przodkowie wyemigrowali z Azji i przez Pacyfik, jest gorącym tematem w społeczności archeologicznej: „Ma to ważne implikacje dla tego, jak szybko nasz gatunek rozprzestrzenił się z Afryki do Azji i Oceanii” – napisał. Gafni i Thanutirjo, a także wpływając na to, jak prehistoryczni ludzie wchodzili w interakcje z innymi stworzeniami – zarówno zwierzęcymi, jak i ludzkimi.

Generalnie badacze dzielą się na jeden z dwóch obozów: pierwszy zakłada, że ​​ludzie przedostali się na Pacyfik albo drogą południową, przez Australię, albo drogą północną do Papui Zachodniej. Jak dotąd dowody w obu kierunkach były poszlakowe, ale dzięki tym wykopaliskom, a w szczególności analizie artefaktu z żywicy, jak potwierdza raport, zespół znalazł „pierwszy solidny, bezpośrednio datowany metodą radiowęglową dowód na to, że ludzie przenieśli się do Pacyfiku drogą północną 50 000 lat temu.”

Wyspa Waigeo była zatem nie tylko domem dla skomplikowanych starożytnych społeczeństw, wykwalifikowanych marynarzy i rzemieślników dobrze przystosowanych do życia w lesie deszczowym – była także ich bramą do całego Pacyfiku.

„Wiemy z innych stanowisk archeologicznych […] „Kiedy ludzie dotarli na Pacyfik, około 30 000 lat temu dotarli aż do Wyżyny Nowej Gwinei, Archipelagu Bismarcka i Wysp Salomona” – wyjaśniają Gaffney i Thanutirjo. „Ich potomkowie dotarli później aż na Hawaje, Rapa Nui i Aotearoa”.

„Mapowanie archeologii Papui Zachodniej jest niezbędne, ponieważ pomaga nam zrozumieć, skąd przybyli przodkowie rozległego Oceanu Spokojnego i jak przystosowali się do życia na tym nowym i nieznanym morzu wysp” – podsumowali.

Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Starożytny.